pink panther pink panther
4272
BLOG

Trocki, arcyksiążę Ferdynand i Stany Zjednoczone Austrii.

pink panther pink panther Społeczeństwo Obserwuj notkę 107

Wczoraj w notce Coryllusa o sieciach księgarskich i  bankowych oraz o stąd wynikającym utrudnionym dostępie do informacji  padło  nazwisko Trocki.  O tym, że Trocki został „przywieziony do Murmańska przez Amerykanów” . 

Trocki jest w ostatnich latach bardzo modny. Można powiedzieć - ”gorące nazwisko”.

W Internecie jest wręcz zalew informacji o jego udziale w rewolucji bolszewickiej i o przygotowaniach do niej.  Przy czym chyba jednak w języku polskim tych informacji nie ma za wiele. 

 Po wpisaniu w cyrylicy „Лев Троцкий” człowiek ma  do dyspozycji  kilkadziesiąt  filmów  “o kulisach rewolucji październikowej .  Wielbiciele spiskowych teorii dziejów mają  udostępnione w atrakcyjnej formie  treści – w wersji literackiej do przeczytania u docenta wiki.

Wędrując wczoraj po śladach  dziennikarza i rewolucjonisty a później ministra spraw zagranicznych i dowódcy wojsk, dotarliśmy do ładnej kamienicy w Wiedniu  na Berggasse 19.
 

Jest to adres bardzo sławny w kręgach: psychologów, psychiatrów i psychoanalityków . Tam bowiem  mieszkał sam Sigmund Freud.Ale nie tylko. W kamienicy tej bowiem mieszkał również neurolog Wiktor Adler, który poza neurologią zajmował się też na dużą skalę –polityką.

Powinniśmy znać to nazwisko, bowiem człowiek ten miał duży wpływ na losy Austro-Węgier, Rosji i Europy i losy Polaków.

Chodzi o gorąco dyskutowaną na wielu szczeblach polityki i administracji monarchii habsburskiej od 1948 r. koncepcję federalizacji państwa w formie „Stanów Zjednoczonych Wielkiej

Bo warto dodać,  że wedle docenta wiki, w wolnych od neurologii chwilach, wiedeńczyk Wiktor Adler i  dobroczyńca Lwa Trockiego,  zajmował się polityką i był w 1888 r. założycielem Socjal -Demokratycznej Partii Austrii. I został jej  pierwszym szefem.  A zaczął od  wydawania  marksistowskiej  gazetki  i spotkań  z Engelsem z Wielkiej Brytanii.

 No i jak się okazuje, miał bardzo sprecyzowane poglądy na formułę regionalizacji Austro-Węgier a konkretnie gwałtownie sprzeciwiał się koncepcji wypracowanej w  „środowisku  doradców skupionych wokół następcy trony arcyksięcia Ferdynanda” –utworzenia „Stanów Zjednoczonych Wielkiej Austrii”.

Koncepcja miała polegać na tym, że dotychczasowy  podział raczej pro-forma na dwie części Monarchii, zarządzanej przez „dom Habsburgów” –obowiązujący od 1867 r. – miał zostać zamieniony na  większą liczbę  narodowych państewek autonomicznych, również zarządzanych przez „dom Habsburgów”.  

Autorem tej koncepcji był z pochodzenia Rumun pan Aurel Popovici  a jeszcze wcześniej „legendarny” Lajosz Kossuth z Węgier.

Jest to koncepcja niezwykle ciekawa z polskiego punktu widzenia. Warto popatrzeć na  mapkę”Stanów Zjednoczonych Wielkiej Austrii”. Ona pokazuje m.in. jak Habsburgowie widzą „przyszłość Polaków” .  To znaczy – pokazuje, że katolicki dom Habsburgów – „zupełnie nie widział przyszłości” – katolickich Polaków.

 O ile bowiem całkiem sympatycznie potraktowano „siedem głównych narodów” tworząc  siedem dużych regionów-państw autonomicznych dla: niemieckich Austriaków, Czechów, Słowaków, Węgrów, Chorwatów , „Transynwalczyków” i „Wschodnich Galicjan”, to mniej szczęśliwe narody „załapały się” na niewiele. A Polacy – „nie załapali się” – na nic. Bowiem stary dobry zabór austriacki I Rzeczpospolitej został podzielony w specyficzny sposób: na Wchodnią Galicję ze stolicą we Lwowie, i maleńką „Zachodnią Galicję” ze stolicą w Krakowie.  
Ta koncepcja „ostatecznego grillowania Polaków” w „formie uśpionej” działała już w Austro-Węgrzech , które od roku 1867 r. składały się z dwóch autonomicznych państw o bardzo śmiesznych nazwach: Cisleitanii i Transleitanii.  Co ciekawe, ten „uśpiony podział” „obudził się” w roku 1915 i wszedł był w życie.

Tak więc „ w pragmatyce” imperium Habsburgów od 1967 r. ziemie na północny zachód o rzeczki rozdzielającej historyczne ziemie Arcyksięstwa Austrii od Królestwa Węgrów – składało się z 15 jednostek administracyjnych ( i taka była oficjalna nazwa tego tworu) –„podlegających Radzie Imperialnej”, do której byli wybierani przedstawiciele tych ziem. W wyborach wolnych, w których prawa wyborcze miał każdy obywatel płacący podatek powyżej chyba 8 marek.  Wśród tych 15 jednostek administracyjnych były m.in.: Królestwo Czech, Księstwo Bukowiny(stolica- Czerniowce), Księstwo Karyntii (Klagenfurt), Księstwo Carniola (Lubljana), Królestwo Dalmacji, Królestwo Galicji i Lodomerii (Lwów), Austriackie „Wybrzeże” (Triest), Dolna Austria (Wiedeń), Górna Austria (Linz),  Hrabstwo (?) Moraw, Księstwo Salzburga, Austriacki Śląsk.  Od 1893 r. sporą rolę w Radzie Imperialnej odgrywał „klub polski” pod kierunkiem Kazimierza  Feliksa Badeniego.

Pan Wiktor Adler był od roku 1905 – członkiem Rady Imperialnej  „Cisletanii”  a od 1907 r. – jego partia  socjaldemokratyczna – uzyskała w tej Radzie spory wpływ.

Więc  kiedy Lew Trocki pojawił się w Wiedniu po raz drugi jako regularny uciekinier ze zsyłki z lipnym paszportem w roku 1908, to znalazł się był w dobrych rękach. Członka Rady Imperium.  Który propagował „zniesienie narodów” czyli „internacjonalizm”.

 Do tego stopnia, że kiedy w 1915 r. ten „uśpiony podział” wszedł był w życie i „Cisleitania” stała się państwem „realnym”, jego syn Fridrich Adler, działacz partyjny i dziennikarz w dniu 21 października 1916 (mając lat 37) wszedł był do restauracji hotelu  „Meißl und Schadn” we Wiedniu i oddał trzy strzały z pistoletu do Ministra-Prezydenta hrabiego Karla von Stürgkh, który zginął na miejscu.

Zatem „demokracja demokracją” ale w ostateczności – pistolet „ jest najpewniejszy”.
Potem jest tylko ciekawiej: pan Fridrich zostaje skazany na karę śmierci przez sąd wojskowy (w końcu jest wojna) ale karę zamieniają mu tajemnicze władze na 18 lat więzienia. Podobno tego złagodzenia dokonał późniejszy kandydat na ołtarze arcyksiążę i ostatni cesarz Austro-Węgier- Karol Habsburg.

 Z ciekawszych rzeczy warto wiedzieć, że cesarz Karol – musiał po abdykacji udać się na emigrację a jego potomstwo nie ma prawa powrotu do Austrii a za to pan Friedrich Adler „asasyn” „po wybuchu rewolucji 1918 r.” w Austrii – „pełnił ważną rolę w radach robotniczych” i został członkiem Parlamentu Austrii oraz od 1921 r. sekretarzem generalnym  Międzynarodówki  Partii Socjalistycznych , początkowo „wspólnie” z panem Tomem Shawem z Wielkiej Brytanii. Pan Tom Shaw był  od 1911 r. szefem Związku Włókniarzy   a następnie w latach 1923-1925 „pomagał” panu Friedrichowi w kierowaniu pracami Międzynarodówki  Partii Socjalistycznych. Akurat wtedy, kiedy został z ramienia Partii Pracy członkiem  rządu Jej Królewskiej Mości (minister pracy oczywiście). Później pan Friedrich radził sobie świetnie sam do roku 1940. Pan Victor Adler zmarł w 1918 r. akurat wtedy, gdy jego pupil  Lew Trocki wziął w swoje ręce historię Rosji  i Europy.

Musiała między panami  zaistnieć jakaś chemia podczas pierwszego pobytu Trockiego i jego wizyt na Berggasse 19, bowiem w roku 1908 r. przyjechał (nielegalnie, na fałszywych papierach niejakiego Lwa Trockiego) po raz drugi do Wiednia.  No i radził sobie, jak na nielegalnego zesłańca, całkiem nieźle „na trzech adresach” – redagując i drukując pismo rewolucyjne dla proletariuszy Imperium Rosyjskiego, tuż pod nosem austriackiej tajnej i jawnej policji kolejno na Redlergasse 25 i Friedlgasse 40 i Einsiedlergasse 9.  To „ukrywanie się w Wiedniu” trwało prawie 8 lat i w tym czasie był często widziany w kultowej kawiarni owych czasów: Cafe Central, w której przesiadywali całymi dniami politycy, dziennikarze i zapewne „autorytety moralne”. Podobno spora część uczęszczających do tej kawiarni po roku 1918  - zasiliła na długo parlament i rządy austriackie.  

Dopiero w 1916 Lew Trocki „zbiegł” do Francji, gdzie „ukrywał się” na ulicy Oudry aby zostać „wyrzuconym z Francji” i po otrzymaniu wizy amerykańskiej udać się do Nowego Jorku (wraz z rodziną i przyjaciółmi , w tym panią Kołłątaj, panem Joffe i panem Rakowskim  „obywatelem Rumunii”). Tam mieszkał w super eleganckim i nad wyraz nowoczesnym budynku na Vyse Av. 1522, mając do dyspozycji limuzynę i szofera . Tam też „pisał artykuły” i redagował pisemko i musiało to być niezwykle efektywne ekonomicznie, bo kiedy w historycznym roku 1917 został wysadzony w porcie Halifax w Kanadzie przez służby celne Jej Królewskiej Mości , wedle protokołu zatrzymania miał 10 tysięcy USD, co wtedy  było równowartością co najmniej 100 tysięcy USD.

Jak widać, praca rewolucjonistów jest prawie tak samo opłacalna jak praca cesarzy imperiów, chociaż jak się wydaje, czasem równie niebezpieczna.  

W rodzinie Habsburgów w ostatnich latach XIX w. była to wręcz epidemia: jedyny syn cesarza i następca tronu – popełnia jakoby samobójstwo w 1889 r. , wcześniej wnosząc do Papieża o anulowanie małżeństwa, w którym  w roku 1883 urodziła się córka Elżbieta Maria.  Jego matka, cesarzowa zostaje ugodzona śmiertelnie nożem w 1898 r. a na koniec – w roku 1914  następca tronu, arcyksiążę Ferdynand ,energiczny katolik o zapędach centralistycznych, wierny żonie i otoczony grupą doradców politycznych a więc przygotowany do realnego objęcia rządów w państwie – zostaje zastrzelony przez Gawriło Principa lat 18.  

Epidemia jakaś, jeśli się do tego doda – hrabiego Karla von Stürgkh ministra –prezydenta „Cisleitanii” w roku 1916 zastrzelonego przez Friedricha Adlera a wcześniej , w roku 1903 organizacja , do której należał Gawriło Princip lat 18, składająca się z „patriotycznych serbskich oficerów”- dokonała skutecznego zamachu na   władców Serbii, których wyjątekowo nieskutecznie „chroniła ochrona” w randze generała. Albowiem „odważny i honorowy generał-  fachowiec od ochrony – po prostu ujawnił zamachowcom, którzy wdarli się do pałacu – miejsce ukrycia ksiecia i księżnej  i zamachowcy  oddają 3 strzały do księcia Milana IV Obregovicia i 11 strzałów do jego żony – księżnej Bragi.  

Można do tego jeszcze dorzucić zamach na kanclerza Austrii – Engelberta Dolfussa, katolika „modlącego się”, którego miłośnicy demokracji  z partii narodowych socjalistów Austrii zastrzelili dopiero w drugim podejściu w roku 1934.

Na koniec warto dodać parę informacji o drugiej części Austro-Węgier,  równie ważnej co „Cisleitania” – czyli „Transleitanii”.  

Transleitania czyli oficjalnie „Ziemie Korony Świętego Stafana”  obejmowała w chwili powstania w roku 1867 następujące ziemie: Królestwo Węgier oraz Trójkrolestwo Chorwacji, Slavonii i Dalmacji.

Jego pierwszym ministrem Prezydentem został Węgier hrabia Gyula Andrássy de Csíkszentkirály et Krasznahorka czyli Juliusz Andrassy.

Natomiast ciekawe jest, kto NIE ZOSTAŁ  szefem nowego autonomicznego państwa w imperium Haburgów. Był to „legendarny bohater” rewolucji 1848 r. - Lajos Kossuth. Lajos Kossuth pochodził z drobnej węgierskiej szlachty. Jego matką była Niemka a on był oddanym swej wierze kalwinem. Lajosz Kossuth „w czasie rewolucji” 1848-1849 pełnił obowiązki Regenta-Prezydenta Królestwa Węgier a przed rewolucją był dziennikarzem, który lansował idee „oświeconego liberalnego nacjonalizmu krajów Zachodu, głównie Francji”. I w marcu 1848 r. „krótko po wybuchu rewolucji we Francji” – też „wywołał rewolucję” . Pomagał mu w tym „nasz generał Bem”.
Rewolucja upadła a Lajos Kossuth udał się na emigrację. Przebieg tej emigracji jest bardzo ciekawy: najpierw udał się „szybko do Turcji” a tam otrzymał od rządu Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej – zaproszenie. I nie tylko. Oto USA „przysłało po Lajosza” – okręt wojenny, na którym udał się do Wielkiej Brytanii, gdzie wygłosił wiele przemówień po angielsku, albowiem ten język miał wykuty na blachę w kazamatach Franciszka Józefa. Bowiem Lajosz cierpiał w więzieniu w Budzie – karę 4 miesięcy więzienia (po roku aresztu) po rozwiązaniu parlamentu w 1836 r., koło którego to parlamentu trochę się kręcił jako „szef biura poselskiego” jednego hrabiego. Jemu bardzo nie pasowało, że w tej „izbie wyższej” są sami książęta i hrabiowie a dla drobnych dziennikarzy – nie ma miejsca. Pisał o tym listy i inne artykuły, aż w ręce policji wpadł był jakiś list. No i on w 4 miesiące nabył takiej znajomości angielskiego, że gdy nagle i w nieoczekiwany sposób znalazł się w Wielkiej Brytanii – gadał jak najęty. Potem popłynął do USA, gdzie został ogłoszony „gościem rządu amerykańskiego” i miał okazję wygłosić mowę w amerykańskim parlamencie. Drugim cudzoziemcem po nim – był Winston Churchill. Nawiasem, popiersie Lajosa Kossutha –rewolucjonisty, do dzisiaj ozdabia parlament amerykański.

Po wygłoszeniu tych przemówień Lajosz Kossuth wrócił do Wielkiej Brytanii, gdzie myślał o „prześladowanych Węgrach”, którym usiłował pomóc np. przez zorganizowany przez generała Klapkę „Legiony Węgierskie”, które walczyły po stronie pruskiej w wojnie prusko-austriackiej. Na starość udał się do Włoszech do Turynu (zawsze chwalił Garibaldiego), skąd lansował koncepcję „Federacji Dunajskiej” – krajów „Polski do Grecji” jako dobrej obrony narodów przed Niemcami i Rosjanami.  Jego syn Ferenc, który studiował w Paryżu i Londynie  i został inżynierem, po śmierci ojca w 1894 r. przyjechał na Węgry, przywożąc przy okazji szczątki ojca. I zaraz przystąpił do polityki. Został  w 1898 r. „liderem opozycji” w stworzonej przez siebie „Partii Niepodległości” a w  roku 1905  został przyjęty przez cesarza i zaproszony do współtworzenia rządu Sandora Wekerle, w którym był ministrem handlu. Zmarł w maju 1914 r. zanim wszystko się zawaliło.

http://en.wikipedia.org/wiki/United_States_of_Greater_Austria

https://www.google.com/search?q=United+States+of+Greater+Austria+free+encyclopedia&newwindow=1&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=hchhVaexOsP-ygPkqYCICw&ved=0CDIQsAQ&biw=1280&bih=677#imgrc=349oaI4dDBU07M%253A%3BXfSmESiVNHzmDM%3Bhttp%253A%252F%252Fupload.wikimedia.org%252Fwikipedia%252Fcommons%252F6%252F64%252FAustro-Hungary_1914.jpg%3Bhttp%253A%252F%252Fcommons.wikimedia.org%252Fwiki%252FAtlas_of_Austria%3B1000%3B713

https://www.youtube.com/watch?v=DezoR-n5kiI

http://en.wikipedia.org/wiki/Friedrich_Adler_%28assassin%29

http://en.wikipedia.org/wiki/Victor_Adler

Ciekawski, prowincjonalny wielbiciel starych kryminałów.

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Społeczeństwo